به دلیل تحریم ها اقتصاد ایران رشد نمی کند

میر قاسم مومنی /کارشناس اقتصادی

با اینکه تلاش های دولت سیزدهم برای عضویت ایران در سازمان های همکاری منطقه ای مثل شانگهای وبریکس ستودنی است اما مساله به عضویت ما در این سازمان ها و شوهای رسانه ای ختم نمی شود، چرا که مهمترین مساله تامین منافع ما و صادرات و وارداتی است که به رشد اقتصادی و تامین نیازهای کشور کمک کند. ایران تحت چندین تحریم است از تحریم های سازمان ملل و شورای امنیت و تحریم های آمریکا و اروپا که هر کدام ضمانت اجرای خاص خود را دارند، تحریم هایی که مانع بزرگی در برابر توسعه تجارت خارجی ایران با کشورهای همسایه شده است. تحریم های مختلف مانع تجارت خارجی شده، چه برسد به سرمایه گذاری در اقتصاد ایران، به نوعی می توان گفت از کیک تجارت خارجی ایران جز تکه کوچکی باقی نمانده، چرا که دنیای امروز دنیای ارتباطات براساس تامین منافع است به این خاطر ایران روابط تجاری گسترده ای با کشورهای همسایه و منطقه بخصوص کشورهای عربی که درآمد و قدرت خرید بالایی دارند، ندارد. به دلیل تحریم ها اقتصاد ایران رشد نمی کند، ضمن اینکه تحریم ها باعث شده دوست و دشمن بهانه ای برای عدم مراودات جدی با ما داشته باشیم، لذا ضمن تاکید بر اینکه باید زیر ساخت های داخلی در امر تجارت خارجی فراهم شود باید مشکل تحریمها حل شود.وقتی سرمایه گذاری در صنایع نفتی ایران بیش از ۲۰ میلیون دلار ممنوع است به هیچ وجه نمی توان از رشد اقتصادی، ایجاد شغل و رفاه عمومی مردم سخن گفت چرا که اصلی ترین صنعت ما که محل درآمد زایی است در حال از دست رفتن است. وقتی پولی برای نوسازی صنعت نفت و شبکه نفتی کشور وجود ندارد ارز آوری نداریم، فرزندان امروز و آینده این کشور از منابعی که حق آنهاست برخوردار نمی شوند در حالی که کشورهای حوزه خلیج فارس که با ما میادین مشترک دارند به دلیل استفاده از تکنولوژی های روز دنیا به راحتی کسب درآمد می کنند و ما اسیر سفره های خالی هستیم. با وجود تحریمها هیچ کشوری در منابع نفت و گاز ایران سرمایه گذاری نمی کند، لذا تا زمانی که سایه تحریم ها بر سر ماست نمی توانیم از فرصت ها و ظرفیت های اقتصادی که داریم استفاده کنیم؛ هر چند فرصت های بسیاری که می توانست امروز ایران را در منطقه برتر کند را از دست داده ایم. به دلیل بسته بودن سوئیفت و تحریم ها، عضویت درهر پیمان منطقه ای نمی تواند به بهره وری اقتصادی ایران کمک کند، حتی روسیه نیز نمی تواند به ما ارز بدهد چرا که ایران تحت تحریم است.عضویت در سازمانهای منطقه ای ممکن است به طرف مقابل برای صادرات کالا به ایران کمک کند اما ما مزیت صادراتی نداریم، کالای با کیفیتی که قیمت پایینی داشته باشد و قادر به رقابت باشد نداریم، در بازارهای امروزی که رقابت حرف اول را می زند چگونه می توانیم از پتانسیل عضویت در سازمان های اقتصادی منطقه ای و بین المللی بهره برداری کنیم وقتی تولید در ایران بسیار گران است. عضویت درپیمان های منطقه ای وبین المللی یک بخش کار است و استفاده از پتانسیل های پیمان های اقتصادی، بخش دیگر است چرا که تحریم ها جند جانبه است.مطمئن باشیم وقتی رئیس جمهور روسیه ما را عضو پیمانی می کند از ما امتیازی می گیرد. تاریخ روسیه نشان داده آنها بدون امتیاز گرفتن قدمی برای کسی برنمی دارند، با این حال باید مشخص شود و آمارهای رسمی به مردم و کارشناسان و اقتصاددانان داده شود تا بدانیم آیا در شانگهای و بریکس توانسته ایم منافع کشور را تامین کنیم و از عضویت دراین سازمانها بهره برداری اقتصادی و تجاری داشته باشیم یا خیر؟ تا زمانی که تحریم ها به قوت خود باقی است ما از وضعیت حذف تعرفه های گمرکی و … بهره برداری نمی کنیم.

چاپ در شماره ۱۵۷۵ روزنامه یادگار امروز مورخ ۱۴۰۳/۰۴/۱۰