مهمان نوازی به  سبک و سیاق ایل بختیاری

اختصاصی یادگار امروز

دکتر  حسن  نجفوند / مدیر  مسئول

ساعت ۱۵ سه شنبه  ۳۰ تیرماه از خرم آباد حرکت کردیم .هدف ما منطقه ای بود که هیچکدام از همسفران به آنجا سفر نکرده بودند .شهرکرد ، بازافت و چمن گلی.همسفران کسانی بودند که عاشق طبیعت و کوه نوردی  بودند و سپیدی موهایشان نشان از تجربه بالا در زندگی شخصی و کاریشان داشت. هر کدام بیش از سی سال در سازمان ها و ارگان های مربوطه خدمت کرده بودند و دارای پست ها و مقام های کاری در کارنامه خود بودند و البته بعد ازبازنشستگی به عنوان سفیران صلح و سازش دوستی، به طبیعت گردی مشغول هستند.البته عشق به طبیعت و رشته کوه های زاگرس، هنری است که در رگ و خون هر زاگرس نشین و لرتبار وجود دارد. همراهان آقایان رستم شهبازپور،حاج رضا منصوری ،علی حیدر همتی و حمید امیری  بودند  و حدود ۸ ساعت تا رسیدن به مقصد از خاطرات شیرین کاری ، تحلیل مسائل سیاسی ، اقتصادی،اجتماعی و تبار شناسی در لرستان سخن به میان آمد . این گفتگوها همانند یک کلاس آموزشی مثمر ثمر بود به خصوص اطلاعات تبارشناسی توسط آقای امیری جالب، شنیدنی و قابل تامل بود.از داخل شهر داران، از یک جاده فرعی مسیر را که ادامه دادیم، از پیچ و خم های فراوان و سربالایی و سراشیبی های تند، بالا و پایین رفتیم. هوا خنک و دلنواز و مسیر سرسبز بود. گویی که ابتدای بهار است نه پایان.در مسیر، به شهر کوهرنگ رسیدیم. هوا سرد بود و از اینکه لباس گرم با خودمان نبرده بودیم احساس پشیمانی کردیم . بعد از توقف کوتاهی، مسیر را ادامه دادیم. میزبان ما که از بزرگان و خوبان ایل بختیاری و طایفه موری شاخه عسگری بودند ،هر از چند گاهی تماس می گرفت و ضمن جویا شدن سلامتی ،به ما می گفت ادامه دهید ۲ ساعت دیگر می رسید .آخر ایشان به دلیل شناختی که از جاده داشت ؛ جاده ای که دارای پیچ و خم های تند و دست اندازهای کم نظیر بود و همچنین آشنا نبودن ما به جاده ، باعث نگرانی ایشان شده بود، اما جالب اینجا بود که فاصله ۶ ساعته مسیر را به خاطر دل خوشی ما مدام تکرار می کرد که دوساعت دیگر می رسید.خلاصه ساعت ۲۳:۲۰ دقیقه به مقصد رسیدیم و مورد استقبال حاج عباس عسگری از نیکان و بزرگان ایل ، مهندس شهرام عیدیوندی ، مهندس حسن قاسمی و سایرین قرار گرفتیم .استقبال گرم و صمیمی بود. مهمان نوازی و احترام به مهمان برای ایل بختیاری از اهمیت ویژه ای برخوردار است .هست و نیست وجودشان را با احترام خاص صرف مهمان می کنند و مهمان را حبیب خدا و مایه خیر و برکت می دانند. با صداقت و بدون هیچ چشم داشتی از بزرگ و کوچک ، زن و مرد این سنت حسنه را به جا می آورند و مقدم مهمانان را گرامی می دارند.صبح روز بعد یعنی ۳۱/۰۳/۱۴۰۲ متوجه شدیم که در منطقه مشرروز عروسی برپاست و حاج عباس عسگری و خانواده به عروسی دعوت هستند و باید به احترام طایفه در این مراسم شرکت کنند با اصرار ما و اینکه ما دوست داریم در عروسی شرکت کنیم و شادباش و تبریک داشته باشیم راهی مراسم شدیم. صدای ساز و دهل سنتی از دور شنیده می شد .صدایی که احساس شادی و غرور به مهمانان می داد.وقتی به محل برگزاری جشن عروسی رسیدیم، جمعیت طایفه موری منتظر بزرگان و ریش سفیدان بودند. رسم طایفه به این شکل بود که باید بزرگان و ریش سفیدان در جلوی جمعیت جوان حرکت کنند و به محل جشن وارد شوند. محوطه ای به شکل مربع که هر ضلع آن حدود ۵۰۰ متر بود که چهار طرف آن را با داربست وسایه بان درست کرده بودند و فرش و صندلی برای مهمانان تدارک دیده بودند. به محض ورود مهمانان که به صورت گروهی و غالبا طایفه ای می آیند، یک نفر میانسال با اسلحه برنو به صورت هوایی یک تیر شلیک می کند و با این عمل خیر مقدم و خوش آمد گویی را به مهمانان اعلام می دارد.بیش از ۲ هزار نفر مهمان در این عروسی بودند .در وسط محوطه بساط ساز و آواز محلی (ساز و دهل) به راه بود و مهمانان در گروه های چند نفره اما در یک ستون دورتا دور این محوطه مشغول به پایکوبی و شادی بودند.بزرگان ، جوانان و نوجوانان ، زن و مرد با لباس های محلی با پوشش زیبا و سنتی و تکان دادن دستمال های مخصوص و رنگارنگ به صورت همزمان و با آهنگ منظم مشغول به بازی ، رقص محلی ، پایکوبی و شادی بودند به دلیل جمعیت زیاد،بیشتر جشن های عروسی در روز است و مهمانان به صرف نهار دعوتند و از ساعت ۱۰:۳۰ صبح شروع به پذیرایی از مهمانان می کنند.پوشش لباس ،رعایت آداب وسنن ،موسیقی اصیل محلی ،نحوه پذیرایی و حضور جمعیت همگی نشان از فرهنگ غنی، مترقی و بالای ایل بختیاری دارد که نسل به نسل انتقال یافته وجوانان تحصیل کرده هم آنها را دوست دارند وگرامی می دارند ومراقبند که فرهنگ های دیگر بر آنها غلبه نکنند .

چاپ در شماره ۱۳۰۱ روزنامه ی یادگار امروز مورخ ۱۴۰۲/۰۴/۱۸