امپراتوری های بی رقیب

حسن نجف وند –مدیرمسئول

خودروسازها در ایران چیزی کم از یک امپراتوری پر زرق و برق ندارند. امپراتوری که اگر به ساکنان محدوده تحت تسلطش ستم کند باز هم انتظار دارد بی چون و چرا از او حمایت شود و کم و کاستی هایی که دارد به چشم نیاید و همگان در جهت جلب رضایت او عمل کنند و اگر کسی خلاف آن عمل کند با قهر و شماتت خودروسازان و منتفعان آن مواجه خواهد شد. القصه؛ خودروسازها برای خود کیسه ای دوخته اند تا از محل جیب مردم اندوخته ای برای افزودن بر ثروت افسانه ای خود کسب کنند و تا جایی که شرایط به آنها اجازه می دهد جولان دهند؛ آنگونه که پیداست حامیان سرسختی هم دارند که در هر شرایطی و با هر آمار و ارقامی چه در زمینه نزول کیفیت و افزایش تلفات رانندگی و چه در زمینه افزایش های بی دلیل قیمت ها، با تمام قدرت از عملکرد خودروسازان دفاع می کنند و راه را برای پیگیری تخلفات و بازخواست خودروسازان می بندند. این حمایت بی قید و شرط از خودروسازان با اسم رمز حمایت از تولید داخل صورت می گیرد و باید در جهت حفظ تولید داخل از آن حمایت کرد. اما سوال اینجاست این حمایت از تولید تا کجا باید ادامه یابد و تا چه میزان می توان برای تقویت آن اصرار و استمرار ورزید؟ بازار داخلی که به وسیله محصولات خودروسازان داخلی قرق شده و ورود محصولات خارجی قدغن است، پس خریدار چاره ای جز این ندارد که به خرید خودروی داخلی مبادرت ورزد؛ پس با اجبار هم که شده از خودروسازان داخلی حمایت می شود و محصولات آن ها در بازار دست به دست می شود؛ از این حیث خودروسازان در بهشتی بی مثل و مانند قرار گرفته اند چرا که هر نوع محصولی با هر کیفیتی به بازار عرضه کنند خریدار ملزم به استفاده از آن می گردد؛ پس حمایت ها در هر حالتی انجام می گیرد، بنابراین انتظار می رود حداقل صنعت خودروسازی سودده باشد، چون در بازاری بی رقیب محصولات خود را عرضه می کند و مردم هم از محصولات آن استفاده می کنند، پس هیچ بهانه ای برای زیان ده بودن خودروسازان وجود ندارد؛ اما با وجود چنین امتیازات و شرایط بینظیری که برای خودروسازان مهیا شده، اخیرا یکی از غول های خودروسازی اعلام کرده که این گروه خودروسازی ۲۱ هزار میلیارد تومان(در قالب تعدیلات سنواتی سال ۱۴۰۰ و همچنین ۹ ماهه سال ۱۴۰۱) ضرر و زیان داشته است! خبر ضرر و زیان خودروسازان در کنار حمایت بی قید و شرط بازار و سیاست گذاران از خودروسازان عجیب و باورنکردنی است. چرا وقتی تمام پتانسیل بازار و قانون خرج حمایت از خودروسازان می شود باز هم باید بحث زیان ده بودن این صنعت مطرح باشد؟ اگر با وجود این حمایت ها و چشم پوشی از تمام نواقص و کاستی های محصولات خودروسازی باز هم ضرر و زیان حاصل فعالیت خودروسازان باشد، پس چه دلیلی دارد که بر ادامه فعالیت این صنعت زیان ده اصرار کرد؟ اگر صنعت خودرو ورشکسته است پس انرژی، وقت، سرمایه و تلاش خود را بر روی صنعتی بگذارید که حداقل زیان ده نباشد و سود و منفعت آن به مصرف کننده و تولیدکننده برسد. در معرکه حمایت های بی قید و شرط قانون گذار و بازار از صنعت خودروسازی، باور زیان ده بودن این صنعت دشوار است، اما باور این که مافیای خودرو در حال پادشاهی و چپاول دارایی های مردم هستند بسیار بیشتر به واقعیت شبیه است.

چاپ در شماره ی۱۷۹۱روزنامه ی یادگار امروز مورخ۱۴۰۲/۰۴/۰۵