اسد؛ تنها کسی که حرف قذافی را جدی گرفت

رضا غبیشاوی

“نوبت شما هم می رسد” این جمله معروف معمر قذافی رهبر لیبی در نشست ۲۰۰۸ سران اتحادیه عرب در دمشق بود. او با اشاره به حمله امریکا به عراق و اعدام صدام گفته بود: “چرا درباره دار زدن صدام حسین تحقیق نمی کنیم؟  رهبری یک کشور عربی دار زده می شود و ما تماشاگر هستیم چرا؟ چگونه اجازه می دهیم رئیس یک کشور عربی و عضو اتحادیه عرب، دار زده شود آمریکایی ها با همکاری صدام علیه ایران جنگیدند آمریکایی ها دوست صدام بودند اما به عراق حمله کردند و رئیسش را اعدام کردند… دیک چنی و رامسفلد دوست صدام بودند اما او را دار زدند شما و ما دوست آمریکا هستیم و آمریکا با دار زدن ما هم موافقت خواهد کرد؟”

قذافی سپس خطاب به سران کشورهای عربی گفت: “نوبت شما هم می رسد … اما آن کس که بیرون از سالن است بهتر از داخل، می شنود.”

در این لحظه،‌ رهبران عرب خندیدند… دوربین تلویزیونی هم نشان داد رهبر میزبان یعنی بشار اسد رئیس جمهوری سوریه و دیگر سران کشورهای عربی هم خندیدند.

آنها این سخنان قذافی را جدی نگرفتند و آن را بخشی از عادت سرهنگ به حاشیه سازی دانستند. قذافی در هر نشستی بین المللی جنجال می آفرید و توجه ها را جلب می کرد. در نشست سازمان ملل متحد، منشور سازمان ملل را پاره و پرتاب کرد… در نشست اتحادیه عرب هم وسط جلسه، سیگار برگ روشن کرد …

گذر زمان نشان داد هشدار قذافی که همه به آن خندیدند واقعیت داشت و حتی سر خودش هم آمد. در آن جمع دو نفر فقط این هشدار را جدی گرفتند. بشار اسد و شیخ حمد بن عیسی آل خلیفه پادشاه بحرین.

زین العابدین بن علی رئیس جمهوری تونس، حسنی مبارک رئیس جمهوری مصر، معمر قذافی رهبر لیبی و علی عبدالله صالح رئیس جمهوری یمن همه در آن زمان در مقام خود بودند اما هیچ کدام در نشست جدید اتحادیه عرب در جده نیستند شاید چون حرف قذافی را گوش نکردند.

۳ سال بعد از سخنرانی ۲۰۰۸ قذافی، بهار عربی، وزیدن گرفت. ابتدا زین العابدین بن علی با اعتراضات مردمی روبه رو شد و وقتی اعتراضات به پایتخت رسید، بعد از ۲۴ سال حکمرانی، فرار را بر قرار ترجیح داد و به عربستان سعودی رفت و در تبعید خودخواسته ماند و درگذشت. اعتراضات تونس تنها ۲۷ روز طول کشید.

حسنی مبارک هم با اعتراضات میدان التحریر روبه رو شد و بعد از ۳۰ سال ریاست جمهوری، روز هفدهم اعتراضات از سمت خود کناره گیری کرد اما فرار نکرد در کشورش باقی ماند زندان رفت؛ محاکمه شد؛ محکوم و تبرئه شد و در نهایت در بیمارستان درگذشت.

وقتی بهار عربی به لیبی رسید معمر قذافی رهبر لیبی خود را آماده کرده بود. قذافی در اولین واکنش به معترضان در سخنرانی که به “من انتم”  مشهور شد مخالفان را به موش توصیف کرد و گفت: شما کیستید؟… و بعد وعده داد “شهر به شهر، کوچه به کوچه، خانه به خانه و اتاق به اتاق” آنها را دنبال کند و بکوبد. شهر بنغازی نه تنها سقوط نکرد و دوباره به کنترل قذافی درنیامد بلکه انقلابیون توانستند در مدت ۶ ماه به طرابلس برسند و پایتخت هم سقوط کرد. قذافی به شهر مادری اش “سرت” فرار کرد  اما آن جا هم به دست تعدادی از مخالفان مسلح افتاد و به ضرب گلوله کشته شد.

در یمن هم اعتراضات علیه علی عبدالله صالح رئیس جمهوری و همه کاره کشور اوج گرفت نه سرکوب معترضان نتیجه داد نه وعده اصلاحات … با دخالت عربستان سعودی، علی عبدالله صالح از قدرت کناره گیری کرد. اتفاقات بعدی یکی بعد از دیگری یمن را به سمت درگیری و جنگ داخلی کشاند.  علی عبدالله صالح از شهر صنعا پایتخت فرار کرد و در جاده کشته شد.

در بحرین معترضان شیعه علیه حکمرانی خانواده سنی آل خلیفه و پادشاه شیخ حمد بن عیسی به خیابان ها آمدند. مشت آهنین پادشاه بحرین علیه معترضان جواب داد و با بر جای ماندن کشته و زخمی و زندانیان سیاسی و شکنجه، اعتراضات تمام شد و او در قدرت ماند و در نشست جدید اتحادیه عرب هم حاضر شد.

اتفاقات تونس و مصر و لیبی و یمن و بحرین این گونه بودند: اولی فرار کرد؛ دومی محاکمه و تحقیر شد؛ سومی جنگید اما با دخالت نظامی خارجی، شکست خورد و کشته شد؛ چهارمی از قدرت کنار رفت و کشته شد اما در بحرین پادشاه سرکوب کرد و ماند.

بشار اسد از بحران و جنگ داخلی سوریه عبور کرد. بحران و جنگ داخلی که از مطالبه اصلاحات، اعتراضات سیاسی و راهپیمایی شروع شد و به مخالفت مسلحانه و ظهور گروه های مخالفان مسلح، گروه های مسلح، تروریستی، داعشی و القاعده رسید. مخالفان تصور کردند با مخالفت و اسلحه و فشار رسانه می توانند بشار اسد را به کناره گیری از قدرت وادار کنند در حالی که دولت سوریه قوی تر از این بود.

بشار اسد از بحران و جنگ داخلی عبور کرد و در قدرت باقی ماند. بحرانی که نیم میلیون کشته برجای گذاشت؛ ۷ میلیون آواره و پناهجو برجای گذاشت؛ سوریه را نابود کرد اما بشار اسد باقی ماند و بعد از ۱۲ سال در نشست اتحادیه عرب شرکت کرد؛ نشستی که خبری از “زین العابدین بن علی” از تونس، قذافی از لیبی، “حسنی مبارک” از مصر و “علی عبدالله صالح”  از یمن نیست چون حرف قذافی را جدی نگرفتند.

چاپ در شماره ی ۱۲۶۲روزنامه ی یادگار امروز مورخ۱۴۰۲/۰۲/۳۱