ورزش مدارس محصور در قاب بی‌توجهی متولیان!

(عباس دارایی/ یادگار امروز)

ورزش مدارس به حاشیه رفته است. در حالی ورزش در سطح مدارس مورد بی توجهی قرار گرفته است که عملا به دلایلی از جمله  بی توجهی مسئولین آموزش و پرورش به ورزش، محیط های فیزیکی کوچک مدارس و کمبود معلم های ورزش باعث شده است تا زنگ ورزش در مدارس جایگاهی نداشته باشد.

حدف معلم ورزش در مقطع ابتدایی نیز باعث شده است تا زمینه برای یکطرفه‌شدن ساعات مدرسه به سمت تدریس در دوره ابتدایی فراهم شود و همین سیاست غلط  انگیزه و شادابی روح و روان را از دانش‌آموزان ابتدایی سلب کرده است.

در مقطع راهنمایی نیز زنگ ورزش چندان جدی گرفته نمی شود و در واقع به این ساعت در قالب یک زنگ بیکاری نگریسته می شود!

رقابت های ورزش مدارس که در گذشته یکی از پایه های اصلی ورزش قهرمانی در سطح کشور بود با بی توجهی سیاست گذاران آموزش و پرورش به حاشیه رفته است. در سایه این ساست گذاری های غلط و بی توجهی ها به ورزش مدارس، دانش‌آموزان از فقر حرکتی، رکود و بی‌تحرکی رنج برده و بازی‌های کامپیوتری و فضای مجازی در بین دانش‌آموزان جایگزین ورزش شده است!!

در گذشته ورزش مدارس بسیار جدی گرفته می شود و المپیادهای دانش آموزی نقش ویژه ای در راهیابی دانش آموزان مستعد ورزشی به ورزش قهرمانی داشت زیرا استعداد‌های ورزشی کودکان به موقع شناخته می شد و آنها به یک رشته ورزشی علاقه‌مند می شدند که غالبا کشتی و فوتبال و والیبال و بسکتبال در این بین از سطح مدارس استعدادهای خود را خیلی زود گلچین می کرد اما در سایه بی اهمیت کردن ورزشِ مدارس، دانش آموزان هنگام رسیدن به مرحله نوجوانی و جوانی دیگر به ورزش و حضور در جمع‌های ورزشی تمایلی از خود نشان نمی‌دهند و همین امر باعث شده است تا خیل عظیمی از ورزشکاران مستعد و بالقوه استعدادشان پشت قاب بی اهمیتی ها باقی بماند!

از بدو شکل گیری مدارس متاسفانه زنگ تربیت بدنی مغفول و افسرده مانده است؛ درسی که عملا می‌توانست موجب استعدادیابی دانش آموزان و حتی تغییر سرنوشت آنان باشد خلاصه شده در درسی که نه مواد درسی و نه مواد امتحانی و نه اهمیتی برای جامعه مدرسه دارد.

توسعه نیافتن ورزش در مدارس و دانشگاه‌ها همسو با توسعه سایر بخش های دخیل با ورزش در سطح جامعه باعث شده است تا با توجه به پتانسیل بسیار زیاد موجود در این دو پایگاه، فقدان تلاش و کوشش کافی مدیریتی در این حوزه، ورزش را هم در مدارس و هم در دانشگاهها به حاشیه ببرد، گرچه طرح هایی نظیر طرح آموزش اجباری شنا در مقطع ابتدایی، طرح آموزش طناب زنی و طرح آموزش ژیمناستیک و دیگر طرح ها ورزشی در سطح مدارس از سوی وزارت آموزش به منظور توسعه ورزش در مدارس مثبت ارزیابی و در صورت امتداد چنین طرح هایی در آینده نه چندان دور شاهد شکوفایی استعدادهای ورزشی و نسلی سالم و ورزشی در جامعه باشیم اما فرمان ایست ورزش در طول سالهای اخیر در مدارس شکافی ملموس را در پیوند بین ورزش مدارس و ورزش قهرمانی ایجاد کرده است.

متاسفانه زنجیره بین ورزش در سطح مدارس، دانشگاهها و ورزش حرفه ای قطع شده است، ارتباطی بین ورزش پایه، مدارس، دانشگاه‌ها و نیروهای مسلح و … دیده نمی‌شود و همین خلا خود شکاف در این زمینه را برجسته ساخته است، معاون تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش گفته است: “برای ۷ میلیون دانش آموز معلم تربیت بدنی نداریم که این امر یک زنگ خطر است”، این رقم نگران کننده خود گواهی بر بی توجهی ها به امر ورزش در آموزش و پرورش است که طی سالهای گذشته مغفول مانده است!

کیفیت بخشی به درس تربیت بدنی، تأمین تجهیزات ورزشی، توسعه زیرساخت‌ها و توانمندی معلمان و تربیت معلمان ورزش و جبران کمبودها در این زمینه از جمله راهکارهایی است که در کوتاه مدت و میان مدت می تواند در توسعه ورزش مدارس موثر واقع شود.

(چاپ در شماره‌‌ی ۱۲۴۸ روزنامه‌ی یادگار امروز

مورخ ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۲)