سایه «اَپوش‌» بر سر ایران

«اَپوش‌» بر اساس متون کهن فارسی دیو خشکی و خشکسالی است که مانع از بارش باران می‌شود. ایران هم سومین سال است که در چنگال کم‌بارشی و خشکسالی گرفتار است، به‌گونه‌ای که میزان بارش‌های پاییزی نسبت به بلند مدت کاهش پیدا کرده و در نتیجه میزان آب ورودی به سدها بسیار کمتر شده است.

با گذشت یک ماه از سال آبی(۱۴۰۱-۱۴۰۲) میزان حجم آب در مخازن سدهای کشور حدود ۱۸.۱۲ میلیارد مترمکعب است و می‌توان گفت که میزان آب ورودی به مخازن سدها حدود ۱۴ درصد کاهش یافته است. و ذخایر مخازن سدهای تهران نیزحدود ۳۶۱ میلیون مترمکعب و این یعنی نسبت به سال گذشته و درهمین بازه زمانی که حدود ۴۴۱ میلیون مترمکعب بود، میزان ذخایر سدها ۱۸ درصد کاهش داشته است.

ایران در سال آبی ۱۴۰۰ – ۱۴۰۱ که شهریورماه به پایان رسید، رتبه یازدهم خشکسالی را داشت و به گفته احد وظیفه – رییس مرکز ملی اقلیم و مدیریت بحران خشکسالی – بارندگی‌های امسال نسبت به شرایط نرمال در برخی استان‌ها بین ۸۰ تا ۹۰  درصد کاهش داشته است. با توجه به اینکه بخش عمده سرزمین ایران در اقلیم خشک دنیا قرار گرفته، از گذشته‌های دور با حفر شبکه‌ قنات‌ها تلاش می‌شد از منابع آب به بهترین شکل ممکن و به دور از هر گونه حیف و میل و اسراف و تبذیر بهره‌برداری شود اما در سال‌های اخیر ایران با تنش‌های شدید آبی مواجه است که می‌توان گفت عمده تشدید بحران آب به برداشت‌های بی‌رویه بخش کشاورزی کشور باز می‌گردد.

به گفته فدایی فرد مدیریت مصرف آب با اولویت تامین آب شرب،‌ پرهیز از کشت محصولات پرآب‌بر به‌خصوص در حوضه‌های آبریزی که با کاهش شدید حجم ذخایر آب مواجه شده‌اند، اتخاذ تدابیر لازم برای سازگاری با اقلیم در راستای سند سازگاری با اقلیم، آگاهی‌رسانی و توجه مردم به کم‌آبی از طریق رسانه‌های جمعی و رسانه‌های فعال در زمینه آب و محیط زیست، تامین منابع مالی برای جبران خسارت ناشی از خشکسالی، مشارکت مردمی در مدیریت آب و استفاده از ظرفیت‌های بخش خصوصی مرتبط با صنعت آب از راهکارهایی است که می‌تواند به حل تدریجی معضل کم‌آبی کمک کند.